زبان و گويش

زبان يكي از پايه هاي هويت و استقلال هر كشور است. هنگامي كه كشوري مورد تاخت و تاز اجانب قرار ميگيرد، قوم فاتح پيش از هر چيز ابتدا سلطه و نفوذ خود را بر بخش هايي كه دسترسي به آنها آسانتر و موانع طبيعي در سر راه رسيدن به آنها كمتر است، گسترش ميدهد و در مناطق كوهستاني و دور از راه هاي اصلي و عمومي ديرتر و كندتر نفوذ پيدا ميكند.

در نتيجه اين امر مردم ساكن نواحي كوهستاني، آداب و سنن باستاني و از آن جمله زبان و گويش هاي محلي و واژه ها و اصطلاحات و اشعار عاميانه خود را به نسبتي كه دور تر از مراكز اصلي باشند، بيشتر محفوظ ميدارند.
ساكنان گركان و آشتيان و تفرش نيز از اين قاعده مستثني نبوده اند. ساكنان اين نواحي كوهستاني در طول تاريخ خود در برابر تهاجم بيگانگان به علت دور بودن از سر راه شهرهاي بزرگ مانند: قم، ساوه، كاشان و غيره به اتكاي دژ طبيعي منطقه مزبور توانسته اند آداب و عادات و رسوم و زبان و گويش ويژه خود را كم و بيش حفظ و حراست كنند.